ضرورت بازی برای کودکان

ضرورت بازی برای کودکان
بازی و سرگرمی از بدو تولد یک نیاز مهم برای کودکان است که با مرور زمان این نیاز ها شکل جدیدی به خود می گیرد. بازی باید به گونه ای انتخاب شود که کودک بتواند با آن همزاد پنداری کند و علاوه بر سرگرمی جنبه آموزشی هم داشته باشد. از این رو می توان از اسباب بازی به عنوان مهمترین ابزار رشد و شکوفایی کودکان نام برد که به شکل های متنوع تولید می شوند و شرکت های معتبر اسباب بازی سعی بر این دارند تا با در نظر گرفتن شرایط و نیاز های کودکان اسباب بازی آموزشی، اسباب بازی موزیکال، اسباب بازی مهارتی، اسباب بازی کنترلی و ... را با بیشترین تنوع عرضه کنند.
بازی راهی است برای تخلیه انرژی واحساسات و همواره تمرینی برای یادگیری مهارت های اجتماعی و ارتباط با دیگران است. در صورتی که برخی والدین تصور می کنند بازی نوعی وقت تلف کردن است و بعضا کودکان خود را محدود می کنند و عده ای دیگر با رفتن فرزندشان به مدرسه اینگونه تصور می کنند که آنها کارهای مهم تری دارند و بازی کردن ممکن است به آنها لطمه وارد کند و ناخواسته فرصت رشد و شکوفایی آنها از دست برود در صورتی که این دیدگاه کاملا اشتباه بوده و ممکن است در دراز مدت آسیب های جبران ناپذیری را به همراه داشته باشد.
کودکان در هر رده سنی به بازی نیاز دارند، آنها کنجکاوند و باید با حوصله و صداقت به آنها پاسخ داد. بچه ها دوست دارند در مورد علت بوجود آمدن پدیده های پیرامون خود بیشتر بدانند مثلا می خواهند بدانند که اشیاء به چه دلیل به وجود آمده اند و این حس کنجکاوی در وجود انها سیری ناپذیر است. به همین منظور با آنها همراه باشید و بیشتر برایشان وقت بگذارید، به فرزندان فعالیت های ساده علمی را آموزش دهید و با آموزش اعداد از آنها بخواهید که شمارش کنند. بر ایشان قصه بگویید و کودک را نیز تشویق کنید تا قصه بگوید. نقاشی کردن، رنگ کردن، و کارهای هنری را به طور صحیح آموزش دهید و از کودک بخواهید که این کارها را با میل انجام دهند.
به مرور زمان با ظریف تر و دقیق تر شدن رفتار کودکان، کم کم می توانند کارهای شخصی خود را انجام دهند پس بهتر است به آنها اجازه دهید کارهایشان را خودشان انجام دهند و در انجام این امور آنها را یاری نمایید.
نیاز کودک به توجه:
کودک هر چقدر که بزرگ تر می شود بیشتر نیاز به مراقبت دارد و باید سهل انگاری را کنار گذاشت و بستری مناسب برای رشد او فراهم نمود. نکاتی که بیان شد گاها مستلزم ابزارهایی است که باید در اختیار کودکان قرار دهیم. اسباب بازی می تواند مهمترین چیزی باشد که یک کودک متناسب با گروه سنی اش به آن احتیاج دارد. کودکان علاقه دارند سرعت، قدرت و مهارت های خود را در بازی نمایش دهند و خود را وارد دنیایی کنند که بیشتر ساخته ذهن خودشان می باشد.
کودکان پر جنب و جوش هستند، آنها می توانند تحرک زیادی داشته باشند و از کارهای پر تحرک لذت ببرند. آنها به بازی های پر سر و صدا علاقه نشان می دهند و با بزرک تر شدنشان عضلات آنها هم رشد می کند و بهتر از قبل می توانند تعادل خود را حفظ کنند. در سنین کمتر کودکان دوست دارند که قواعد و قانون بازی ها را به هم بزنند و در جمع دوستانشان مشغول بازی باشند. آنها به مرور زمان در بازی های جمعی پخته تر می شوند و می توانند با دوستانشان هم فکری کنند، باید مراقب بود که این خصیصه در کودکان به خود نمایی مبدل نشود. آنها هر چه قدر بزرگ تر می شوند با گسترش میدان تصورشان قاعده پذیر تر می شوند و هدف دارتر بازی می کنند.
کودکان دوست دارند بدانند که اسباب بازی هایشان چگونه ساخته شده و بعضا اسباب بازی هایشان را خراب می کنند تا به حس کنجکاوی خود پاسخ دهند یا اینکه بتوانند بازی جدیدی را ابداع کنند. با این وجود بازی و سرگرمی جزء ملزومات کودکان است و اسباب بازی های مناسب که امروزه بسیار گسترده و متنوع ساخته می شوند کمک شایانی به شکوفایی بیشتر کودکان می کند. والدین باید به کودکان فرصت انتخاب بدهند و به آنها اجازه بدهند تا خودشان اسباب بازی هایشان راانتخاب کنند و به اجبار برای او چیزی نخرند. کودک در ذهن خود دنیایی دارد که تصورش برای بزرگ ترها شاید ملموس نباشد پس نباید سعی کرد آنها را از دنیای زیبایشان دور کرد.
بازی از مهم ترین کار هایی است که یک کودک باید انجام دهد پس در این مهم در کنار فرزندانتان باشید و با آنها هم فکری داشته باشید نه اینکه در مقابل آنها جبهه بگیرید زیرا کودکان هر کدام روحیه خاص خود را دارند و در تنهایی یا در جمع دوستانشان به شیوه خود بازی می کنند و انرژی شان تخلیه می گردد. پس بازی راهی برای ابراز وجود کودک و اسباب بازی ابزاری مناسب برای آنها است و ما می توانیم با دقت در بازی های آنها و نوع انتخابشان به دیدگاه کودک درباره ی خودش، اطرافیان و محیط پیرامونش پی ببریم.
بازی کردن کودک گوشه گیر:
این کودکان به بهانه های مختلف از بازی کردن با هم سن و سالان خود خودداری می کنند و گاها مشکلات جسمانی را برای فاصله گرفتن بهانه می کنند. آنها در تنهایی و انزوا بازی می کنند و سعی می کنند با عروسک های خود حرف بزنند و اگر هم تمایلی به بازی نشان بدهند بازی های بی هیجان را انتخاب می کنند. در واقع این کودکان حتی از بازی های مورد علاقه شان خود داری می کنند و یا از بازی هایی که دیگران از آن لذت می برند، هیچ لذتی نمی برند وعلاقه ای به انجام آن ندارند و هیچ چیزی آنها را خوشحال نمی کند.
بازی کردن کودک پر استرس:
این کودکان معمولا تمرکز کافی ندارند و اتلاف انرژی زیادی دارند. آنهادر طول شبانه روز خواب مناسبی ندارند، بنابر این هنگام بازی با هم سن و سالانشان زودتر کلافه و خسته می شوند. آنها از بازی های جدید خودداری می کنند، زیرا اضطراب دارند که انجام این بازی به چه طریق است و آیا از پس آن بر می آیند یا نه ؟
آنها اصلا مسئولیت پذیر نیستند زیرا اعتماد به نفس خیلی پایینی دارند و می ترسند اشتباه کنند و قضاوت شوند.
بازی کودک پرخواشگر:
پرخواشگری انواع مختلفی دارد، پرخواشگر فیزیکی مثل، زدن و گاز گرفتن، یا می تواند لفظی باشد مثل داد زدن و تحقیر کردن، یا به صورت زورگویی و تجاوز به حقوق دیگران بروز کند. گاها خانواده ها این رفتارها را بد تلقی نمی کنند و پرخواشگری فرزندشان را به حساب با عرضه بودن او می گذارند. این کودکان در هنگام بازی اسباب بازی هایشان را پرت می کنند و به آنها آسیب می زنند و یا هنگام بازی با عروسک هایشان به آنها نا سزا می گویند. این کودکان دیگران را کتک می زنند و مسخره می کنند و کمتر با محیط اطراف خود همزاد پنداری می کنند.

نویسنده: امید رضایی